Op dinsdagavond 18 oktober deed Ann Ceurvels ons haar pakkend verhaal uit de doeken. Ondanks het zware thema bracht ze haar uiteenzetting met veel energie en een vleugje humor. Chapeau aan deze powerlady, zij geeft de definitie van ‘moederliefde’ een hele nieuwe betekenis. Ze ging, samen met haar man, door het vuur voor zoon Billie. Bij de start van haar verhaal benadrukte ze ons dat “alles echt gebeurd is” en ze “een aantal naïeve beslissingen hebben genomen”. Want doorheen haar uiteenzetting dachten we inderdaad soms “dit is té straf om echt te zijn” en “oei, geloof je die ene CLB-expert echt?”
Leven in een gezin dat anders is, het is bijzonder. Al hun omzwervingen, de zoektocht naar dat ene ‘etiketje’, het bracht haar naar het schrijven van het boek ‘Etiketjes’. Van bij de start van hun gezinsverhaal, voelde het ‘anders’. De dag dat ze zoon Billie in de armen kregen, voelde het ‘raar’. Zowel Ann als haar echtgenoot konden er hun vinger niet op leggen maar er was ‘iets’. Hun buikgevoel probeerde hen iets te zeggen. Alle dingen die jonge gezinnen met peuters deden, konden zij niet doen. De ‘horror’ begon in de kinderopvang. Hun zoontje huilde, krijste. Bij hun vraag of dit wel normaal is, suste de omgeving hen meteen. “Jullie zijn oude ouders, het is jullie eerste kind en daarom zijn jullie zo overongerust”. “Wacht tot in de kleuterklas, alles komt goed”. Maar het werd niet beter, integendeel. Zoon Billie werd groter, hun sociale kring kleiner. Als er al eens bezoek kwam, dan was zijn eerste vraag: “Hoelang blijven jullie?” Niet echt bevorderlijk voor de vriendschappen. In de kleuterklas was hij een hoopje ellende, ook al lieten ze hem maar een halve dag gaan. Er was ook het ‘speekselprobleem’. Als hij een grote plek op zijn pulletje had, was het een slechte halve dag geweest. Kleine plek? Goede halve dag. “Is dit wel normaal?”, dacht het koppel continu. “Hij heeft zoveel verdriet”. Ondertussen werd het koppel ook in twee gesplitst: twee eilandjes rond hun zoon. Ze leefden apart van elkaar, zwervend tussen een grote relatiecrisis en nog grotere zorgen over hun zoon. En eindelijk was daar dé uitnodiging op school door een CLB-dame. Eindelijk de toegeving “Er is iets met jullie kind”. Heel veel onderzoeken werden uitgevoerd. Conclusie? “Billie heeft ADHD”. Hun buikgevoel bewees echter het tegendeel. Het koppel liet hem onderzoeken door een kinderpsychiater. Die legde de vinger op de wonde: ASS. De aha-momentjes kwamen, de puzzelstukjes vielen in elkaar. Een verhuis naar de stille Kempen bracht het gezin een beetje rust, tezamen met een verandering van school: enter de type 9 scholen. Ze maakten ‘een nieuwe start’. Billie speelde ondertussen op zijn manier. Tweede Wereldoorlog-soldaatje, dat was zijn ding. De jarenlange zoektocht eiste ondertussen zijn keiharde tol. Zowel haar man als zij trokken het niet meer. Zelfzorg was kei hard nodig. Ziekenhuisopnames inclusief.
Naast heel veel over haar zoon en haar man te hebben bijgeleerd, ontdekte Ann ook nieuwe elementen over zichzelf. Zo is ze veel meer een ‘hulpverlener’ dan iemand die graag in het middelpunt (lees: actrice) van de belangstelling staat. Ze startte met haar eigen praktijk en bracht haar eerste boek ‘Etiketjes’ uit. Nu helpt ze andere gezinnen met het leggen van de puzzelstukjes.
Je kon een speld horen vallen in de chique zaal van het mooie Botanic Sanctuary hotel in Antwerpen. Een goed teken, want we hingen aan haar lippen. Het was een mooie uiteenzetting, Ann nam geen blad voor de mond en wond er ook geen doekjes om. Een vrouw en moeder naar ons hart. Die nieuwe definitie van ‘moederliefde’ in het woordenboek, die heeft zij meer dan verdiend.