Op woensdagavond 21 september zaten vele Karel de Grote hogeschool studenten van de richting Business & Languages, ManAs-leden en sympathisanten op het puntje van hun aulastoel om het knappe verhaal van onze spreekster te ontdekken. Emilie De Preter, hotelmanager van het magnifieke Martin’s Patershof hotel in Mechelen, deed voor ons haar geweldig parcours uit de doeken. Nog maar 35 lentes jong, en wat een carrièrestappen. Ze is niet alleen hotelmanager maar daarnaast ook mama van twee kids, voorzitter van de Mechelse hotelorganisatie en zelfstandige in bijberoep. Bij het begin van haar uiteenzetting zei ze ons dat ze ons graag wou inspireren, motiveren en hoopte ze dat we er iets zouden uithalen om te benutten in ons eigen parcours. En of dat gelukt is. Het inspiratie- en motivatiegehalte was groot die avond. Vele anekdotes passeerden de revue. Grappig, herkenbaar, gênant: van te laat komen op haar eerste sollicitatiegesprek bij Martin’s hotels tot een verkeerde e-mailhandtekening. Soms heeft shift leader zijn toch ook een beetje shit leader kenmerken, toch? De verantwoordelijkheid over een team krijgen en tegelijkertijd zwanger zijn van je eerste kind, het bleken beiden grote uitdagingen te zijn. Vriendschap was de rode draad in haar verhaal. Nog steeds spreekt ze af met ‘De Patershof girlies’, ondertussen al 13 jaar hartsvriendinnen.
“Als ik de kans krijg om manager te worden, wil ik dat in Mechelen zijn.” En begin 2019 was het zover: Emilie kreeg de kans om terug te keren naar haar woonplaats, magisch Mechelen. Haar droom kwam uit. Maar ze kreeg instant ook last van het ‘imposter syndrome’ alias “Ben ik wel geschikt voor deze functie?!” In het begin was ze heel hard bezig met “Welk type manager ga ik zijn?” in plaats van met gewoon zichzelf te zijn. Nog een anekdote erbij: haar eerste weekend als hotelmanager zal ze nooit vergeten. Het was de heetste dag van het jaar en door een oververhitte batterij aan de lift was er rook ontstaan… Meteen moest ze ‘crisismanager’ skills uit haar hoed toveren.
Voor ons stond een vrouw die gelukkig is in haar job, ze beleeft er heel veel plezier aan. De familiesfeer in de hotels van Martin’s, ze voelt er zich helemaal in thuis. En gastvrijheid is bij hen de absolute prio. “Hospitality is hoe je iemand doet voelen. Service? Dat is wat je doet. En service zonder hospitality is niet meer dan een traktatie.” Ze wou die avond ook graag een misverstand de wereld uit helpen. De hotelsector is een hele mooie en belonende sector, geen harde.
“Als je team blij is, zullen je klanten ook blij zijn.” “En fouten maken? Dat zullen we altijd doen, ze zijn dan ook onlosmakelijk verbonden met succes.” Sollicitatiegesprekken pakt Emilie op een bijzondere manier aan. Binnenkomers als “Wat weet ik nog niet over jou dat ik zou moeten weten?”, “Wanneer was je de laatste keer boos?”, “Welk advies zou je je vorige baas willen geven?” zijn spéciallekes, maar laten je zoveel meer over de sollicitant ontdekken. En met de gekke vraag “Wat was er eerst: de kip of het ei?” peilt ze bij de kandidaten naar hun redeneringsvermogen, er is natuurlijk geen juist antwoord. Ze vertelt ons ook dat een cv maar een papiertje is: “Op papier kan je vaak de perfecte kandidaat hebben, maar die kan ook een slechte attitude hebben.”
Tot slot gaf ze ons als advies mee dat we verantwoordelijk zijn voor ons eigen verhaal. En dat “je maar één kans nodig hebt van iemand die potentieel in je ziet.” Zo is bij haar ook de bal aan het rollen gegaan. Ze heeft daarnaast ook altijd gedaan wat ze aanvoelde en alles on the job geleerd. Met een mooiere ‘motivational quote’ kon ze haar verhaal in de volle aula niet eindigen, toch?