An Hooghe keek er naar uit om bij ManAs te komen spreken. Helaas viel ze de avond voor haar geplande uiteenzetting ziek. Gelukkig zorgde ze, ondanks zich zo slapjes te voelen, nog voor een last minute vervanger. En wat voor één. Lieke Biesemans verving An met verve en maakte van een doordeweekse woensdagavond een geslaagd einde van de dag. Ondanks het droevige thema en in combinatie met de prachtige entourage die het knappe Sapphire House Antwerp hotel ons bood, genoten we van een mooie uiteenzetting. Lieke had nul voorbereidingstijd gehad, maar dat was er niet aan te merken. Ze vertelde ons haar verhaal, in haar eigen woorden, doorspekt met anekdotes. Lieke werkt onder de naam ‘Stories by Mabel’ als storyteller voor de belangrijkste momenten in jouw leven en dat van je naasten. Spreekster op huwelijken én op begrafenissen. Want niets werkt helender dan de juiste woorden op het juiste moment.
Onze spreekster van die mooie avond in november ziet een afscheidsmoment als een viering van een leven. Lieke gaf warmte rond het thema van de dood, afscheid en gemis. Van momenten wanneer mensen op hun kwetsbaarst zijn. Mensen hun wereld staat stil, maar de wereld zelf niet. Lieke is gebeten door het onderwerp, de dood. De impact van rouw op de werkvloer kan niét onderschat worden, dat onderstreepte ze meerdere malen die avond. Maar het wordt zo vaak onderschat. Er moet meer gepraat worden over rouw op de werkvloer. “Kom ik thuis op de werkvloer in goede én in kwade dagen?” Een rouwende verwacht het minimum op de werkvloer, zo lichtte ze ons toe. Maar wij hebben gewoon heel weinig kennis over die rauwe rouw op het werk. En dat begint al van in onze jeugd. In het curriculum van kinderen komt ‘rouw’ nooit aan bod. “Men heeft het ons niet geleerd”. De dood is een hele grote ver-van-mijn-bedshow.
Rouw is een ontzettend complex gegeven. Geen enkele persoon rouwt op dezelfde manier. Ieder verlies heeft voor elk van ons een andere betekenis. Rouw is geen ziekte. En veerkracht is geen individueel gegeven. Collega’s zijn zo belangrijk in het rouwproces. Werk kan een belangrijke bron van herstel zijn. Rouw is meer dan verdriet. “Niet iedereen is evengoed in die omhelzing aan het koffieapparaat”. Niet elke rouwende heeft nood aan die knuffel. Rouw is zo’n scala aan menselijke gevoelens. Rouw is een proces zonder einddatum. Rouw is nooit over. Elk nieuw verlies kan een vorig verlies opnieuw triggeren. Rouw klikt in elkaar met andere rouw. Waar er plaats is voor rouwen op de werkvloer, daar is een cocon waarin het veilig voelt om terug te keren.
Vraag, ga in dialoog met je collega. Toets met de regelmaat van de klok hoe het gaat. Echt luisteren, dat doe je niet één keer. Rouwen op de werkvloer is zoveel meer dan het rouwverlof. Zoveel meer dan de wettelijke dagen. Bedrijven moeten hier op inzetten, een soort van stappenplan, draaiboek maken. “Wij als organisatie maken ruimte voor rouw”.
Bevraag en bied aan als collega zijnde, wees voorzichtig maar niet te ‘Vlaams voorzichtig’. En de zin “Laat de familie maar eerst, wij zijn maar de collega’s”, die is totaal fout. Als collega’s ben je de professionele familie, en heb je zoveel meer dan enkel een bureau gedeeld. Denk aan het gezegde ‘Je ziet je collega’s meer dan je familie en vrienden’.
Zij die rouwen weten niet wat ze nodig hebben. Zeg bijvoorbeeld uit de grond van je hart: “Ik ben droevig omdat jij droevig bent”. En laat die zin “Je mag me altijd bellen” niet te vrijblijvend zijn.
Lieke beloofde ons bij de start van haar uiteenzetting dat het een mooie avond ging worden. En die belofte heeft ze dus heel hard ingelost. Dankbaar voor haar warme storytellerswoorden die uit het leven gegrepen waren.